Netgedichten

netgedicht (nr. 286):

Ruilverkeer

Wat lang gekoesterd en gekuild
wordt naderhand weer ingeruild:
je ruilt je lust en ook je last,
het oude pak dat niet meer past
en ben je die gemakken zat
ruil je het bed, bidet en bad ...
maar - het is om te huilen:
jezelf kan je niet ruilen!

Je ruilt je hemd, je broek, je pet,
je bungalow, je Bijlmerflat,
ruilt je tapijt, je troetelbeest,
rolt ruilend door van feest naar feest,
je ruilt je auto en mikmak,
soms zelf je partner met gemak ...
maar - het is om te huilen:
jezelf kan je niet ruilen!

Ruil druilend door van jaar tot jaar,
verruil je hele repertoire,
verruil van kerk en zedenpreek,
verpleegster, arts en apotheek,
ruil arm en been en kunstgebit,
je hart en nier, het slappe lid ...
maar - het is om te huilen:
jezelf kan je niet ruilen!

Ruil ebgetij in tegen vloed,
denk keer op keer: die ruil was goed!
Ruil van patroon, van baas en baan
en ruil de zon in voor de maan,
wissel van kroeg en kastelein,
van groot naar klein, van mijn naar dijn ...
maar - het is om te huilen:
jezelf kan je niet ruilen!

Dus accepteer je droevig lot:
steeds ruilverkering is te zot!
Ruil dus niet altijd, hou maar vast
ook als je iets niet langer past.
Van 't ene tot het andermaal
ruil je alleen van kwaal tot kwaal ...
want - het is om te huilen:
je ziel kan je niet ruilen!