Netgedichten

netgedicht (nr. 490):

San Gimignano

Een stil, verlaten plein
in morgenlicht gehuld.
Een nieuwe zon verdrijft
Langzaam een sluier die
Door de kilte des nachts
Als deken was gelegd
Over oude stenen.

Ergens in de verte
Klinken zachte tonen.
De stad, diep verzonken
In een slaap, wordt wakker
op golven van muziek.
Een oude man, een fluit,
een melodie die danst.

De dag zal zich vullen
Met geuren en geluid,
loomheid en verlangen
De traagheid van warmte
spreidt zich uit langs torens,
van rijkdom en hoogmoed.
En vergankelijkheid.

Het gekwetter zal met
Het vallen van de nacht
Verstommen en de rust
keert weer, al eeuwen lang.
Tot de volgende dag
De fluit opnieuw de stad
tot ander leven blaast.