badpakblues
met haar beiden ogen dicht
staat zij zich te wegen
en onder haar lichaamsgewicht
voelt zij de schaal bewegen
langzaam telt zij dan tot tien
kijkt schichtig naar omlaag
wat haar ogen daar dan zien
verwerkt haar hoofd maar traag
tot tweemaal toe opnieuw gewogen
haar geest vraagt om die zekerheid
doch de cijfers hebben niet gelogen
zij voelt zich eindelijk bevrijd
teneinde is haar oorlog, strijd
tegen de gehate grammen
teneinde is de oorlogstijd
weer tijd voor boterhammen
belegd met jam, worst, kaas
belegen, oud, komijn
haar lichaam weer de baas
geen woord meer over “lijn”
en in de spiegel haar gezicht
durft er weer naar te kijken
zij is klasse, een “zwaargewicht”
voor hoelang? dat moet nog blijken
Geplaatst in de categorie: lichaam
Doet mij denken aan 'De paarse tuinbroek' van Jean Pierre Rawie in zijn bundel 'Oude gedichten'