Netgedichten

netgedicht (nr. 557):

Pizzaboys

Glanzend glimmen de lichten door mijn ruit
De straten raken goed gevuld
met massa’s ongeduld
De pleinen draaien vol
Amsterdam baart weer een spits
Men moet op kansen loeren
En niks is nog te dol

Het schemert al
Eenieder wil naar huis
Verlichting op de fietsen lijkt
Van andere planeten af te komen
Ze kennen immers al de weg
Ze kunnen hem wel dromen
Dus richting hoeven we niet aan te geven
Het gaat de anderen niks aan
Zo is het leven

Rood is een aangename kleur
Die voelt heel warm en oogt bijzonder goed
Je kan haar van dichtbij bekijken
Nooit doen
Dan krijgt zij soms zo’n paarse gloed
Vooral bij volle maan
Dus weet wel wat je doet
Men zet nog even extra aan

De pizzaboys spannen daarbij de kroon
Met doodsverachting tarten zij de harde confrontatie
z.s.m. staat er vermeld op de notatie
en waar is waar
als u weer stinkend rubber ruikt
dan kom hij net voorbij
’t is: hij of jij
blijf alstublieft niet staan
ga snel opzij
zij schuwen geen gevaar
de pizza komt er aan
totdat het een keer fout zal gaan