Par les soirs bleus d’été
(naar het gedicht Sensation van Arthur Rimbaud)
Viel de vette klei maar van m’n klompen
Kon ik maar zo dichten als Rimbaud
Waarom ruikt m’n pen naar peen en uien
En zwalk ik meters onder zeeniveau
Nooit krijg ik de kans om lang te zwijgen
En mijn gedachten vinden zelden rust
Zal ik ooit gelukkig met een vrouw zijn
Is er iemand die mijn woorden lust
Waarom mag ik de paden nooit bewandelen
Op zomeravonden zo hemelsblauw
Is dromen van onsterfelijke liefde
Wel haalbaar als je sterft van de kou
Sensation
Par les soirs bleus d’été, j'irai dans les sentiers,
Picoté par les blés, fouler l'herbe menue :
Rêveur, j'en sentirai la fraîcheur à mes pieds.
Je laisserai le vent baigner ma tête nue.
Je ne parlerai pas ; je ne penserai rien:
Mais l'amour infini me montera dans l'âme,
Et j'irai loin, bien loin, comme un bohémien,
Par la Nature, -heureux comme avec une femme.
Geplaatst in de categorie: filosofie