Netgedichten

netgedicht (nr. 615):

Hij huilde

Liefde.
Voor jou en mij een simpel woord,
maar door hem nog nooit gehoord.
En ik zei:"Zeg het niet!"
Maar je zei het toch,
en je vertrok.

En ik bleef.
En ik heb hem zien huilen.
Ik heb zijn tranen zien vallen
op de grijze, grauwe stenen
waarnaar hij bleef staren.
Omdat jij vertrok.

Voelde je die dolk die je in zijn hart stak
ook in je eigen hart?
Ik hoop het.
Ijdele hoop.

Jij hebt geen hart.

Schrijver: Wilde Oscar, 14 augustus 2002

calibanishalfaperson

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

verdriet

verantwoordelijkheid

4.0 met 12 stemmen

713

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: Merel
Datum:: 10 oktober 2002
Email:: beestfeesthotmail.com; Wow, wat een ontzettend goed gedicht! Verdriet van een persoon voelen door iemand anders zijn gedicht. Als 3e persoon in het gebeuren voel je de pijn van de 1e persoon, geweldig!

Naam:: anoniem
Datum:: 4 september 2002
Email:: anoniem; Ik sluit me geheel bij voorgaande reactie aan!!

Naam:: pinkeltje
Datum:: 30 augustus 2002
Email:: morrisseykarenina.zzn.com; Een werkelijk prachtig gedicht. Over compassie en medelijden en medeleven.
Ik ben diep onder de indruk, Oscar! Ga zo door!
Wat ik ook zo prachtig vind is dat het drama van de hoofdpersoon door de ogen van iemand anders (een vriend, een moeder?)wordt verteld en dat je ondanks dat toch de intense pijn en verdriet van die persoon voelt, terwijl er bijna niets gezegd wordt over WAT er nou precies gebeurd is. De lezer weet slechts dat het woord "liefde" gevallen is. werkelijk fantastisch.
Hier gaat het om bij dichten, GEVOEL!!!
Misschien wel het mooiste gedicht dat ik op deze site gelezen heb. Je hebt terecht twee keer een 10 als cijfer gekregen, hier is een derde. Nogmaals, ga zo door!

Geef je reactie op deze inzending: