Netgedichten

netgedicht (nr. 719):

Oberon is mijn naam

Oberon is mijn naam,

Zinderend stroomt toverkracht
door mijn aderen naar macht,
schittering omkranst mijn zicht
als een magisch onweerlicht.

Gezeten op mijn hoge troon vannacht,
staar ik onbewogen naar gezichten,
die smeken met stemmen zacht...
en groene ogen die fel oplichten.

Ik ben de Oberon van Avalon,
de elfenkoning zonder weerga...

Ik weef een waan langzaam en bedachtzaam
met het zilveren schijnsel van de maan
mijn trouwe godin zo eenzaam,
en met de resten van de zonnegod
die verloren zwerven door de nacht.

En dan...
als het kind in mij dat schaterlacht
duw ik haar met al mijn kracht,
tot een ster uit ’t firmament
valt en vurig langs ’t heelal
de hemel scheurt
en eindigt
in mijn hand.

Het nachtjuweel,
dit prachtjuweel,
uit flonkerende stralen
een helder licht,
uit oude verhalen
een heldendicht,
van ongekende schoonheid
groeit en bloeit in alle heerlijkheid
tot een wezen van licht en leven.

Ziedaar dan mijn Morgana lief
Mijn gade, die ik telkens dief
die elke nacht herleeft
Totdat de ochtend beeft
gewekt door zonnelicht
en ’t elfenvolk
gaat slapen.