Netgedichten

netgedicht (nr. 784):

Melancholie

Eenzaam besloot mijn inner wezen
de leegte trotseerde mijn staren
en mijn ziel, kon niet meer genezen
van hen die ooit mij nader waren.

Woorden galmden tegen lege muren
zo kaal en grauw en koud en rauw
enkel nog de echo die blijft maar duren
verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw.

Stap voor stap verloor ik de gewaden
van het leven zelf totdat ik, wegzonk
in het gevoel van het naakte waden
en in de poel van zelfbeklag verdronk.

Koude wens om het einde der dingen,
een schijngevoel van vredig slapen.
Mijn gebroken lied niet meer te zingen,
zelfs smekend om dit alles te verlaten.