inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 892):

de dode burnier, de rotte lucebert, de levende johanna

rozen bloeien niet in de wind,
geen kind van welke leeftijd ook
zal nachten - welke nachten? - met strikken binden,
geen stervende zal dagen met stokken slaan
geen gek zal knechten wat vergaat en is vergaan,
geen dode vrouw zal rust en onrust vinden,
rozen bloeien geenszins in de adem van een kind.

alles wat deugt is weerbaar,
wat niet weerbaar is, kan niet bestaan.
in charlatannerie zal alles leven
in charlatannerie zal alles meer bedreven
dan in onverwachte samenkomst herleven
en sprakeloos voorbijgaan.

rozen of niet, gespreksloos en vanzelfsprekend,
want tja, er is op vele, vele doden gerekend.
en meer nog op de dichters, en de vrouwen
om wie wij nimmer rouwen, tast toe, op de dood u wrekend,
en voor de eeuwigheid het laatste glas nog brekend,
en neem de sikkel - niet de zeis - en sla
het rijmend ongeluk zijn tanden uit zijn muil,
verhang aldus de kleine dood en ga
met brede lach, al Lucebert citerend, naar de kuil
waar al uw vrienden en de rest worden bedolven,
en zing of fluit een laatste lied, maar laat het nimmer rijmen.
gedenk de liefde in de dood, gedenk de waanzin in de drank,
gedenk de dood die Limerick uw vrienden bood, gedenk de vreugde die de dood ons biedt,
gedenk de allerlaatste blik die u niet ziet.
Gedenk het niets en leef boosaardig,
het is u waardig.

Schrijver: maxim de winter, 27 september 2002


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 1.060

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)