Tunnelblik
Ze is een soort nevel
Vlak boven zoetzure zeëen
Die walmende, oneindige,
Enorme verleidingen uitspreekt
Haar kronkelend landschap
Vormt bezwerende liederen
Zoals hoge bouwsels proberen
De verte te doen vergeten
Woorden tegen aardige mensen
Nesten vol verraderlijke slangen
Alles wat ze in haar eenvoud doet
Lijkt soms in strijd te zijn met mij
Soms wil ik niet meer
Smachtend naar gewone vrouwen
In mijn gedachten allang op weg…
Ze kust me ineens heel warm
Afhankelijk van haar aards bestaan
In mijn oogverblindende blindheid
Laat ik me vallen in gelukkig water
Vertrouw haar opnieuw, weer wat meer
Zie ook: http:// www.rubic.schrijft.nl
Schrijver: rubic, 4 november 2002
Geplaatst in de categorie: liefde