Toekomst
Kassandra veegt het stenig pad
het losse eikenloof tot hoop
rust even uit en kijkt naar
de afdrukken op vlakke steen
verzamelt dan het blad handenvol
in een lichte blauwe vuilniszak.
Kassandra rekt geeuwend haar rug
koestert haar geheven gezicht
in het eerste zachte zonnelicht
en denkt zichzelf eeuwen terug.
Een man een vrouw bij wie
het vuur feller brandde
van wie zij de toekomst voorzag
een paar waarvan de vrouw eerst
door eigen vlammen zou verteren
de man alleen vervuld van haat.
Haar snik vult morgen met geluid
zij veegt opnieuw verleden uit
Kassandra weet de beste weg.
Geplaatst in de categorie: verdriet