Netgedichten

netgedicht (nr. 1.153):

Winter valt in

De stilte is breekbaar, is voelbaar dichtbij
Hij is nu echt rond me is nu in mij
Geen woorden geen wind geen geluid
Alleen de vraag die ik steeds stel
Is het boek uit?

De mist in het bos, maakt me eenzaam
De stilte maakt me bang
Het water staat stil, het donker is pril
De mist in m’n hoofd trekt niet op
Alleen op de wereld een bank onder een boom
De druppels van de wolken
Maken dat ik huil
Als een wolf naar de maan.
Huil ik om jou.

Het donker is zichtbaar is rond me overal
De kilte trekt in me, de kilte word kou
Geen woorden een kraai die krast
Steeds weer gedachten
Wat moet ik toch doen

Te vroeg nog voor sneeuw
Te laat voor wat zon
Het was al herfst in mij
Voor deze begon
En nu in deze eenzaamheid
Moet ik naar huis, maar heb geen zin
Ben ik van de herfst bevrijd
Want de winter valt in