Netgedichten

netgedicht (nr. 1.162):

tijd

Als ‘t leven is begonnen
dan eist direct de tijd haar deel
en brokkelt stuk na stuk van het totaal een beetje af
Het lijkt niet veel
Er is nog lang te gaan
We leven door
We blijven bij zo’n brokstukje niet even staan

Soms gaat het mis
en worden het plots brokken
die langs ons komen
en realiseert een mens zich pas
dat hij voor elk stuk tijd moet knokken
tegen iets dat niet te overwinnen is

Dat hij toch nog verbeten strijd
voert om meer tijd te winnen
en probeert de brokken te beletten af te breken
een stok in ‘t verlopen van de tijd te steken
geeft hoop en zet tot optimisme aan
Dan is er onverwachts een duister ogenblik
Dat vreselijk moment
voor alle dierbaren zo onbegrijpelijk te vroeg
dat ook het laatste brok is langs gegaan
De tijd is stil gaan staan