die het blauw groenwaaien
weg van bomen die
steeds dikker worden
bladeren die het blauw
groenwaaien in de lucht
van wortels waarvoor
stenen zijn gevlucht
jarenlange traagheid
die ze plet in hun verzet
van dichte ramen met
hun blinde ogen in
beton dat rotter wordt
door oxiderend leven
van dagen die als zand
hun levens slijten in
woestijnen van de tijd
wegdromend in vergetelheid
de wereld rond
het oosten is weer in
als je het westen wilt verlaten
praten doe je met de mond
Geplaatst in de categorie: spijt