Netgedichten

netgedicht (nr. 1.196):

De deur gewezen

Mijn veren vallen
ze dwarrelen langzaam neer.
En ik denk, ik denk
niet meer.

Mijn herinneringen verdwijnen
ze lossen op in de haat.
En ik weet, ik weet
waar ze staat.

Tik tik tik
Hetgeen wat leeft ben ik

Wegen worden oude bekenden
slepend rond de benen,
wenen om diegene
die mijn leven vreemd wendde.

Haar ideeën dwalen,
ze bereiken niets te vroeg.
En ik spreek, ik spreek
nooit genoeg.

Haar leven gemalen,
het draait nog zot.
En ik laat, ik laat
ze tot slot.