inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.198):

maar als ik lach zie ik je rug

ik stop mezelf in een bal
en rol vlak langs je handen
je pakt me maar je koestert niet
en stuit me tegen wanden

je wilt mijn ogen wel maar
kaatst mijn blikken terug
ik speel met jou dat spel
maar als ik lach zie ik je rug

je stapt alleen de wereld in
met handen vol verlangen
je speelt altijd met tegenzin
want niemand kan je vangen

je bent zo welkom maar
je hart ontsnapt als ik je raak
ik kan je niet meer knuffelen
omdat je zonder bodem vaart

Schrijver: wil melker, 29 november 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

2.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 819

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)