De angst
Toen was daar de angst
en de opkomende razernij.
Door de kogels die daarbuiten
mensen raakten rij voor rij.
En straks zou het allemaal voorbij zijn
als zij naar buiten werd geleid.
Dan zag ze nog de levenloze lichamen
en die man die voor hun zielen pleit.
Nog even en zij zou daar liggen
in het gat waar zij hoort.
Naast de andere bekenden
op weg naar het betere oord.
De eerste rij werd haar gegeven
en ze keek op, recht in de loop
van het geweer dat haar zou brengen
naar de betere kant, die met hoop.
Wenend stonden de mensen
om haar heen, zij aan zij.
En dan die laatste woorden
die blijven haar altijd bij.
Geplaatst in de categorie: oorlog
Ik heb dit gedicht gemaakt en ik wil even vertellen dat dit gebaseerd is op een verhaal van mijn opa.
Ik ben zelf 17 jaar.
Mijn opa heeft iets soortgelijks meegemaakt, alleen hij was een van de mensen die gedwongen werden te kijken.