de bloemen zijn herinnering
ik ben nog ongebroken
je hart was kleiner
dan ik dacht, de haat
kijkt vurig uit je ogen
sla mijn vleugels lam
breek mijn veren met de
laagste woorden uit je gram
je kunt me niet kleineren
we golfden in de zee
kruisten in de branding
ik rustte op het zand
en jij nam diepte mee
de wind joeg schuim toen
onze toppen oversloegen
we dolden op het puin
van eenzaamheid in kroegen
de ochtend ging weer gloren
de zon scheen lichter op de dag
je liet de wereld spreken
ik gunde je mijn liefste lach
de bloemen zijn herinnering
aan de wei waarin we lagen
ik voel de warmte zij aan zij
je raakt me nog steeds alle dagen
Geplaatst in de categorie: liefde
het raakt mij heel diep in mijn hart ...
heel erg mooi!