Koud laat je me janken
aarzelend open ik mijn grote muil
stem mijn lied in witgrijze damp
grom mijn grieven tegen de lamp
die helderheid brengt in beneveld gehuil
verknipt toon ik mijn schaduwkant
als silhouet in priemend blauw gelijst
dat zielsverdriet naar boven krijst
verkracht onteerd en aangerand
lange halen smijt ik de argeloze hemel in
woest roep ik de echo op om mee te danken
schreeuwend beschuldig ik je schone schijn
hoog haal ik uit met het kwijl op mijn kin
koud laat je me schreeuwen, krijsen, janken
onaangedaan vervolg je stil je eigen lijn
Geplaatst in de categorie: woede