Netgedichten

netgedicht (nr. 1.515):

Herfstromantiek

Grijze wolken zweven traag voorbij
het raam waar ik door kijk
een grijze afzichtloze brei
zuigt het leven uit ons lijk

Een man loopt op het dak
op 't gebouw aan de overkant
Hij schreeuwt even heel hard
hij loochent zijn verstand
Hij waagt zich dichter bij de rand
en denkt nog even na
zou hij hier blijven kunnen
of liever snel het einde kussen
-weldra-
Niemand die hem begrijpt
waarom hij dit nu doet
zich aan zichzelf vergrijpt
mensen keuren dit niet goed

Hoe kunnen zij nu toch verstaan
hoe het in zijn leven is gegaan
dat niets hem ooit voldoet
en hij immer wordt beboet

Hij kan het niet meer aan
De mensen zien hem staan
Hij brengt een laatste groet
en hij denkt "het moet!"

Hij doet een stap naar voor
in de ijle grijze lucht
zijn kreet vindt geen gehoor
in deze aardse klucht

Hij zweeft heel even weg
en komt hard op de grond
Iemand die nu zegt
"Die man was ongezond"

Wel, was ik maar zo gezond
dat ik een oplossing vond
Nee, ik draai hier maar in 't rond
Ik wou dat ik niet bestond.