Hunkerend verleden
Want zie je
Ik wil je weer kennen
Die eerste ademtocht op mijn gezicht
Terwijl je lippen huiverend mijn mond zochten
Mijn bevende vingers die tastend
De welving van je wang verkenden
Die eerste keer dat mijn oor
Tussen je borsten je hartslag kende
Dat eerste verkennen van je wezen
Alles nieuw en niets vanzelfsprekend
En weten dat
NU en NU en NU
Zich nooit zullen herhalen
Want zie je
Ik wil je niet meer herkennen
Morgen en morgen en morgen
Worden steeds gelijker
Terwijl elke daad
Zich versteent tot herinnering
Wordt onze toekomst slechts
Herhaald verleden
Jij lacht
En bestaat niet meer
Ook niet morgen
En ik
Ik kan niet huilen
Om pijn die nooit meer zal bestaan
Soms denk ik dat het beter is
Om enkel te hunkeren en nooit te kennen
Om nooit meer te herkennen
Geplaatst in de categorie: liefde