Netgedichten

netgedicht (nr. 1.692):

Zonnemanen

Blanke manen stillen ogen,
bij-licht, gedimd tot zwart
Ik jubel dan zeer ingetogen
als zij vragen om mijn part

In de rondte schijnen zonnen,
steeds groter, feller, over zee
Telkens geef ik me gewonnen;
ze deinen toch zo lekker mee

en draaien dag en nacht voorbij,
doen mij hen soms wat knijpen
Ik voel ze graag en allebei,
omdat ze mij totaal begrijpen