Netgedichten

netgedicht (nr. 1.708):

was vergeten

ik was vergeten, het lawaai
van honderd stoelen net verlaten
dat ze kraken in de stilte
wat dat had moeten zijn

ik was vergeten, mijn nieuwe pak
drie keer gedragen toch voor donker
dat mij eigenlijk zonder tranen
misschien best wel goed zal staan

ik was vergeten, witte gympies
niet zo slim op natte aarde
ik troost me wel met de gedachte
nog niet geroutineerd te zijn.

ik was vergeten goed te eten,
weinig koffie, blik op grond
een dag als dit heeft nooit een reden
een verstandig mens te zijn.

ik was vergeten, glad vergeten
maar vandaag hoe mooi het brein
ik was vergeten, dat vergeten
wat de beste weg kan zijn
wel het verdriet, nooit de persoon
nooit de persoon maar soms de pijn

ik was vergeten glad vergeten
hoe mooi het iets kwijt te zijn
nooit de persoon, maar kleine dingen
te verbannen uit mijn brein
en dat het soms een enkele keer
hoe mooi het is iets kwijt te zijn
nooit de persoon maar kleine dingen.