Schelpen 2
Ik zag hem aan het strand:
mijn vader.
Zijn jas hing als een schreeuw
tegen de hemel
op die dag en die minuut
voorbij aan ons begrip
en telbaar vóór zijn dood
Ik dacht het te horen ik dacht
zo dadelijk doe ik mij handen
voor mijn oren ik sluit mijn schelp
voor zijn vreselijke woorden tot
mijn bloed alleen nog maar
de zee hoort ruisen.
Maar nee, het was niet nodig.
Al wat ik nog vernam
waren oneindig
kleinere hoorbaarheden:
zuigen van zand
kapotspringend schuim:
kraken van schelpen
waar ik liep.
Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl
Schrijver: Theo van de Wetering, 6 februari 2003
Geplaatst in de categorie: ouders