Netgedichten

netgedicht (nr. 1.753):

Afscheid

Zwart vol wolken is de hemel
zwart vol tranen is mijn hart
zwart van zouten zijn mijn ogen
zwart van snikken is mijn smart

Want voor altijd is dit afscheid
nooit meer zien wij haar terug

Straks sluit de toegang tot haar graf
en de zon verdwijnt van haar gezicht.
Ze kon haar noodlot niet ontlopen
zoals geen mens ontsnappen kan
dan dooft het licht.

En voor altijd is dit afscheid
nooit meer zie ik haar terug

In een mist van tranen staan haar geliefden
helemaal alleen met hun verdriet.
Het leven kiest zijn weg
zoals het altijd heeft gekozen
en van die weg bestaat geen plattegrond

En voor altijd is dit afscheid
nooit meer zie ik haar terug.