Netgedichten

netgedicht (nr. 1.764):

Binnenin

Op het binnenste waar hiërogliefen staan,
als straten van oude steden, gebrand op
een zachte kaart, het verdwalen in oeroude vorm,
in barnsteen, vergleden tijd op tijd,

en van mezelf beelden die ik buiten de tijd
ontgin, omzwachtel als een wonde, zelfs bewonder
wanneer een nieuw spoor in me loopt, vers bloed
dat kruipt en warmer wordt.

Daar is ze mooier dan ooit en heimelijk bewaard,
dus nog mooier dan in het heden, ach wat,

er is niets anders dan binnenin, zelfs
van buitenuit gezien ben ik niets anders,
ik sleep beelden van haar binnen als
een knaapje dat haar lokken vergaart.

Binnenin ontsta ik, verga ik,
verbind ik mezelf.