Netgedichten

netgedicht (nr. 1.812):

Minnelied

Mijn vriendin ontwaakt 's ochtends,
zeer vroeg in de ochtend, wanneer
de dag bijna een zondag is.
Het is dan al licht, en in dat licht
lijkt ze jonger dan tijdens de nacht
en soms, als verrassing, onschuldig.

Niet tevergeefs ruiken deze uren
naar wierook en Latijnse kerkzang.

Nee, niet tevergeefs:
haar schouders in een nauw contact
met wat omringt, haar haar een vlies
zoals de schemering een vlies is,
zoals staar.

Duizelend, zoals dat ook gebeurt
wanneer ik dronken ben, of staande
op hoge gebouwen de stad bezie
die zich tot een woestijn ontwikkelt,
zwelg ik in vergezichten.

Het is amusant te bedenken
dat ze een zoogdier is
en geen eieren legt als een vogel
of een reptiel, maar integendeel
haar lichaam bovenmatig laat zwellen
en vervolgens ontkiemt.