Haan
Hij rekt romp en hals uit
en krabt in het slik met schubbige poten.
De pijn zal hij vergelden.
Waarom…?
Gisteren nog vergaderden de boeren.
Smoezelige vingers graaiden in zakken
tussen stof en knopen en moeren.
Ze vonden er gekreukte biljetten.
Hun schreeuw: “Ik zet een halve oogst in.”
Hun grimmige blikken
wanneer de hanen elkaar verwonden
met aangebonden dolken.
Koperen veren dwarrelen neer
maar het duel kent geen winnaar.
De tijd, een geduldige verpleegster,
zalft de wonden, ziet het gehavend vel.
Een lel werd verscheurd, een vlerk…gepluimd.
De haan tolt van ongemak
en vult de dagen, zwelgt kruimels en zaden.
Ooit zal de haan toeslaan wanneer het hek knarst.
Roestige scharnieren.
De voetstappen van de boer drukken zich af.
Een snavel boort zich in zijn kuiten.
De hennen worden bondgenoten
en vieren de wrok.
Geplaatst in de categorie: woede