je aaide bomen langs hun bast
ik zag je
bij de sloot
je passen liepen
veel te groot
het water trok
je aaide bomen
langs hun bast
vroeg om vergeving
op de tast
het ruisen knikte
je ogen dwaalden
in het groen
zochten reden
het te doen
de zon verschimde
het water week
de zon vergolfde
in je spiegelbeeld
en draaide af, bladeren
dwarrelden een graf
Geplaatst in de categorie: verdriet