Netgedichten

netgedicht (nr. 1.886):

De dame als landschap

Op een dag, het was al laat in de morgen,
begaf ik mij naar het noorden,
waar tuinen bloeiden, een enkel insect snerpte,
en in het algemeen alles zeer voorjaarsachtig aandeed.

Het regende licht, de lucht was fraai grijzig,
het landschap omvatte een groot deel van de wereld.

Mijn vriendin omvatte veel meer,
ze was een bewegend Ravenna,
een groen, grijs en blauw mozaïek,
een kleurige, bewegende, geurige gestalte,
een vorm die het landschap vervormde.

Een enkel insect snerpte, een ekster
kleurde blauw en zwart de resterende ruimte.

De wereld kromp in, het landschap verschrompelde,
een druppel regenstof, een watermolecule,
deed land en mozaïek haastig vervagen.