Netgedichten

netgedicht (nr. 1.888):

Kwetsen

Door somber doodse dalen dwalen
zielloos, verdwaasd en zonder zonden
een losse rots zal mij verwonden
dus die verschop ik zonder dralen

Gekwetst rolt hij woedend van me heen
ketst mijn onmacht stuk op een kassei
blijft gebroken liggen, dankzij mij
tot klein verpulverde stukken steen

Geslagen staar ik naar de brokken
kijk de leegte van zijn blikken aan
voel verbondenheid met zijn parten

Als mijn schuldig gevoel gaat tarten
blijf ik even treurig naast hem staan
en voel me bij zijn lot betrokken