Droevig afscheid
Jij zegt mij zachtjes fluister toe
ach ween toch niet om wat ik doe
rond bomen van mijn gouden woud
klatert lief rond ‘t groene hout
het water dat gevoelig stroomt
mijn wens die liefde droomt
Jij zegt mij zachtjes wenen toe
de pijn die in je groeit en bloedt
en jou zo angstig slapen laat
scheurt het leven flarden weg
tot enkel kou die sterven gaat
nog rest in ’t leven nog heel even
Jij zegt mij zachtjes huiver toe
begrijp mijn droefheid en mijn pijn
maar laat mij nu herinneren zijn
en zing jouw lied dat leven doet
soms ijl en zweverig in satijn
zo blijf ik achter in mijn
weemoed...
Geplaatst in de categorie: afscheid
Het wordt af en toe weer afgeremd door kleine inzinkingen. Maar het verdriet en afscheid staat duidelijk merkbaar in jouw gedicht gegrift en daar ging het je waarschijnlijk om, een kreet van pijn.