inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.900):

Droevig afscheid

Jij zegt mij zachtjes fluister toe
ach ween toch niet om wat ik doe
rond bomen van mijn gouden woud
klatert lief rond ‘t groene hout
het water dat gevoelig stroomt
mijn wens die liefde droomt

Jij zegt mij zachtjes wenen toe
de pijn die in je groeit en bloedt
en jou zo angstig slapen laat
scheurt het leven flarden weg
tot enkel kou die sterven gaat
nog rest in ’t leven nog heel even

Jij zegt mij zachtjes huiver toe
begrijp mijn droefheid en mijn pijn
maar laat mij nu herinneren zijn
en zing jouw lied dat leven doet
soms ijl en zweverig in satijn
zo blijf ik achter in mijn
weemoed...

Schrijver: Verdano, 24 februari 2003


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.0 met 22 stemmen aantal keer bekeken 2.748

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Egbert Kruize
Datum:
18 april 2003
Email:
egbertkruize.com
Ik begrijp jouw gedicht. Ik kan die pijn meevoelen. Zulke pijn is niet aan te geven met een maat, het is het een van de ergste dingen die een mens kan overkomen iemand te moeten missen. Jouw gedicht geeft wel een groot gevoel weer.
Het wordt af en toe weer afgeremd door kleine inzinkingen. Maar het verdriet en afscheid staat duidelijk merkbaar in jouw gedicht gegrift en daar ging het je waarschijnlijk om, een kreet van pijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)