inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.915):

sporen

Als de maan het hoogste punt bereikt
valt weerschijn in twee felle ogen
worden blikken omhoog gezogen
naar de hemel waar zij lichtend prijkt.

Het snel kloppend wolvenhart versmelt
met de diffuse gloed van boven
huilend kan hij enkel vleiend loven
als hij zijn liefde aan haar vertelt.

Gevangen in de manestralen
roerloos bezinnend zijn aards bestaan
herkent de ziel weer het oerbegin

jaagt hij op het leven van zijn zin
gesterkt om doelbewust door te gaan
rent hij gezwind zonder te dwalen.

Zo leeft de wolf intens zijn leven
drijvend op het maanlicht gaat hij door
standvastig volgend het juiste spoor.

Schrijver: sacrajewa, 26 februari 2003


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 665

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)