Netgedichten

netgedicht (nr. 2.019):

Maitiid

Hielendal neat mear dwaan
driuwe op it skerp fan
net witte wêr te hearren
it swabberjend kringeljen fan
in bletterlamke yn in eineflaach,
libje oan de kant fan waan -

yn boeken ferswine tusken
rigels, tinzen dy’t lûke oan ‘e
traaljes fan it fjouwerkant,
blierens risselet út it ferline,
yn in papieren hoale
fluezen fan dysels wer fine -

At de sinne ljocht stiket
priket hja de eagen iepen:
in kat wasket him oan glânzjen ta.
Rûk, fiel de moaitiid yn suvere
wyn dy’t de loft omheech triuwt.
De winter bliuwt net hingjen -

Voorjaar

helemaal niets meer doen
drijven op het scherp van
niet weten waar te horen,
het zwalkend cirkelen van
een watersnip in eendekroos,
leven aan de kant van waan -

in boeken verdwijnen tussen
regels, gedachten die trekken aan
de tralies van het vierkant,
blijdschap ritselt uit het verleden,
in een papieren grot
vliezen van jezelf terugvinden -

Als de zon steekt
prikt zij ogen open:
een kat wast zich tot hij glanst.
Ruik, voel het voorjaar in zuivere
wind die de hemel hoog duwt.
De winter blijft niet hangen -