Netgedichten

netgedicht (nr. 2.027):

In memoriam mijzelf.

In brons gegoten
klokken galmen luid
mijn ingetogen uitvaart uit

de mensen droef gelaten
schrijden voort in lange rijen
zij volgen zo eerbiedig stil
wat er nog rest van mij
met houten sier omsloten

vier zwarte raven sleuren
aan het koperen beslag
zij trachten even triest
te lijken als zij die volgen
hun gedachten ingesloten

In steen besloten
beelden zuchten grijs
zij wachten op mijn laatste reis

bloemen die kransen
zie ik toch liever dansen
maar de koffietafel achteraf
dan nog liever op mijn graf