inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.102):

Gevlochten sporen

Als de maan haar hoogste punt bereikt
valt weerschijn in twee felle ogen
worden blikken omhoog gezogen
naar de hemel waar zij lichtend prijkt

Zoals zijn zicht haar gloed weerkaatst
als hij halend passie stemt
zo is zij ook in 't minst geremd
zelfs als zijn schreien eens misplaatst

Gevangen in de manestralen
roerloos bezinnend zijn aards bestaan
herkent de ziel weer ‘t oerbegin
Jaagt hij op het leven van zijn zin
gesterkt om doelbewust door te gaan
rent hij gezwind zonder te dwalen.

Het snel kloppende wolvenhart versmelt
met de diffuse gloed van boven
huilend kan hij enkel vleiend loven
als hij zijn liefde aan haar vertelt.

Nachten heeft hij haar gemist
schaduwscherp verlangend eenzaam
versmolten met haar hemels lichaam
dat hij talmend groeiend wist

Jachtig haastte hij zijn tocht
grommend naar de vele sterren
happend als er eentje viel
bezeten door haar volle ziel
liet hij zijn wegen niet versperren
prachtig vond hij wat hij zocht

Schrijver: WOLF & Sacrajewa, 23 maart 2003


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

2.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.230

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)