ze nodigden me bloedrood uit

je ademde verlangen
mijn liefde kuste huid
ik streelde zacht je lippen
ze nodigden me bloedrood uit

ik zocht nacht en vond
in het lichter worden
van de morgen de huivering
van passionele kracht

we lieten sterren vallen
wasten samen met de maan
we versmolten teder na het
kraaien van de eerste haan

ik moet je weer zien lopen
je bent nu te dichtbij
je leeft gewoon in mij
dan is er niets te hopen

ik moet je laten gaan om
weer te kunnen schrijven
ik kan niet bij je blijven
de woorden dringen aan

Schrijver: wil melker, 1 april 2003

wlmelkerziggo.nl

verliefd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 10 stemmen 856