Netgedichten

netgedicht (nr. 2.198):

Eva

Zo ligt zij daar, haar handen in de schoot,
over haar zinloos moederschap te mokken:
haar ene, de zachtmoedige is dood,
en Kaïn, die het teken draagt, vertrokken.

Zonder gezicht is de haat tegen haar god
wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken
en zonder mond vervloekt zij fel het lot
dat baren degradeert tot domweg fokken
van leven dat straks toch ontbindt en rot.

Daar ligt ze dan, ooit was ze uitgerekend,
nu is ze uitgeteld aan één en twee.
Als voor de derde straks haar vliezen breken,
houdt ze nog steeds, tegen de zwaarste wee,
haar handen in de schoot gebald tot vuisten,
denkend aan toen de wolf sliep naast de ree
en god nog als God in de bomen ruiste.