inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.230):

NAAR HET WIER VAN BOSPHORUS RUIKT MIJN PEN

Lygos was jouw naam.
Een vissersdorp was je.

Toen je begon te kruipen
Kreeg je de naam Byzantium,

Constantinopel
De euforie van je jeugdjaren.

Ik leerde je kennen als Istanbul.

O stad, mijn lief!

Bevriezen
De bij het gekrijs van de meeuwen rillende havens,
Waar je basveerboten koers zetten richting scheiding
Ook in het donker van jouw nacht?

Slapen
Jouw liederen ‘s nachts ook niet,
De liederen die je gebreid hebt
Met de wijsheid van duizenden jaren
In de truien op de drempels van de houten huizen
Waar op de vensterbank het basilicum kijkt?

Valt
De glinstering van je jeugddromen
Die jij kneedde in de visgeur van de Galata-brug,
In de angst van de Simit-verkopers met hun duivenvleugels
Over de wateren waarop jij met de maan babbelde?

Mengt
De smaak van de vriendschap
Getrokken met regendruppels
Die sijpelden door het linnen van de stakerstenten,
Zich met de slokjes raki in je taverna’s
Die je met een waterval van citerklanken
Jubelend bedroefde?

Leerden
Je Aya Sophia,
Je stadsmuren en je Blauwe Moskee jou,
In de jaren dat je mij nog een witte kraag
En zwart kostuum liet dragen
Dat er iets bestaat als tijd?

Glimlachen
Jouw kinderen,
Die jij steeds weer liet opgroeien
Temidden van het vuil even achter het Hilton?

Zoek jij net als ik de lokken
Die je kilometersver van het papier verloren hebt
Zijn de brieven die jij gestuurd hebt
Lang genoeg voor je verontschuldigingen?

Omsluit
de radeloosheid van het utopia
Jou ook af en toe
Op die momenten
Wanneer de schaduwen van bajonetten
Opdoemden onder de lantarenpalen
Terwijl de schittering van de sterrenhemel
Die hoop begon te krijgen
Boven de daken van de sloppenwijken
Zich vermengde met de glinstering van de schepen
Die altijd in de verte passeerden?
Ruikt jouw pen naar het wier van de Bosphorus?

Oh mijn liefste,
Hetzelfde heelal met jou te mogen delen!
Jou te kunnen bereiken vanachter de tralies van het witte papier!
Een zitplaats te kunnen vinden op jouw boten,
Die van mijn tafel uitvaren naar jouw eilanden.

Mijn liefste met blauwe ogen,
Als jij jouw golvende blikken,
Van voor de Meisjestoren,
Richt op de vier muren,
En daar dezelfde sterren ziet.

Ach, mocht ik ooit terugkeren
Eeuwen na die zwarte nacht,
Waarin ze jou tooiden met epauletten,

Ik zou je aanraken.

Zo aanraken
Dat ik mijn kindertijd terugneem.

Mijn voetstappen
Op jouw straten
Mijn geliefden
op jouw roeiboten
Mijn dromen ook

Maar het allerbelangrijkste,
Mijn graven zou ik terugnemen,

Om in ieder je afwezigheid te begraven.

Schrijver: Ali Develioglu, 13 april 2003


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 45 stemmen aantal keer bekeken 1.041

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)