Netgedichten

netgedicht (nr. 2.250):

hangt zwart zijn tranen aan

basalt keert
oceanen
water schuimt
zijn woede weg
hangt zwart
zijn tranen aan
in springtij
dat in manenvloed
het water jaagt
op land

het strand
ontdaan van zand
toont zijn verdriet
aan woeste golven
die hun weg nog
ongestort vervolgen
van de branding
tot de horizon

witte kammen
deinen en
verdwijnen
als zij omslaan
in het niets
ontziend geweld
het juichend
bulderen als
er weer een
golf is geveld