Netgedichten

netgedicht (nr. 2.272):

Creatie van de toekomst

Bedelf me onder geschreeuwd verdriet,
van leegte en liefde verlost en bijzonder
als dat het was, vergeet het toch niet
Weet dat ik de getoonde kracht bewonder,
dat tijd de de grootste wonden dichtgiet

Toon de moed om het leven te verkiezen,
al rot het de benen onder je lijf vandaan
Al zou het in de zomer zelfs nog vriezen,
al is de toekomst volledig van de baan
Durf te leven, niet troosteloos te kniezen

Pak de zonden bij de strot en draai het af,
draai niet door, ontneem angst zijn willen
Schrij de dood voorbij, verniel zijn straf
en lach als hij je arm pakt, laat hém gillen

Vrees het verleden
Neem het leven dat hij je gaf