inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.306):

Zwarte Weduwe

O weergaloze mooie mond, daarom dat ik terstond toestond
de blikkering van tanden achter dieprood omlijnde randen
Met huid, haar, hart en ziel, verblind door lokkend tuiten
lispelend vol lieve list keerde je al m'n binnenste buiten

Verliefd maar verlammend verloren, totaal gehypnotiseerd,
capituleer ik vol bewondering, schijn jij geamuseerd
De mysterieuze donkere ogen, ze wikten en ze wogen,
scanden koel de kansen in, zonder enig mededogen

Berekenend behendig spin je rond en rond en rond,
terwijl langzaam krakende kaken maken,
dat uiteindelijk zelfs m'n hart verstomt...

Schrijver: Doortje, 22 april 2003


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 16 stemmen aantal keer bekeken 948

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Datum:
23 april 2003
Email:
Prachtige weergave van het feit dat de dood en haar pijn ook nog als schoonheid gezien kunnen worden. Is dat de hoop waar je over schrijft?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)