Netgedichten

netgedicht (nr. 2.315):

weer een barst in mijn bunker

Weer een rots in de grondvesten
Van mijn krakende bunker
Die hoestend dit zwarte stof
De papieren lucht induwt

Ach, ze huilen en roepen
In breekgeluiden van pijn
Want elk keitje wordt
Een scherpgekante oorlogsrots

Gezwollen in de dooraderde brei
Van mijn voelen en schrijven
En ook de drukke stuurman
Van mijn domme ledematen

De fronten van mijn strijd
Zijn gekeerd en vlammen
Eten grauwend van m’n vlag
En de maarschalk lekt bloed