Netgedichten

netgedicht (nr. 2.414):

geklommen

Zijn zweet is omhoog gemengd
met de modder en het stof
en zijn griploze handen klommen
achter de trekhaak van de ogen

de grijze rotstanden grijnsden
reeds vele krijgsgevangenen
van de strijd met zijn huid bloot
ook de winden lachten neerwaarts

en met schmink van geld
toverend gemaakte ogen
lachten vanuit een glazen paleis
met ouderlijke fundamenten

toen in zijn stekelig bloeien
de groene bloesems eindelijk
hun metamorfose ondergingen

smolten de ijsruiten
van hun schelletjes kijken
in een plas van nederig knielen