Zwarte diepten
soms wandel ik in grijze luchten
tesamen met de aarde geuren
van zwoele rotting zonder kleuren
dan breek ik stilte zonder zuchten
mijn stappen dragen dan erbarmen
zwaar aan de groene waterkant
waar de bomen rusten aangeland
mijn donkere schaduw zwart omarmen
als fijne druppels regen zwermen
spoelen zij soms mijn treurnis weg
en sieren wit gekranste schermen
de oever van mijn woorden zeg
de glazenmaker ronkt zo rusteloos
en wentelwiekt naar 't zonlicht toe
dat kleuren breekt in vleugels broos
ach was ik toch maar niet zo moe
Geplaatst in de categorie: natuur