van lente en zomer (revisited)

Zij laat als kind een witte moeder achter,
wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen:
er komen klokjes, er verzamelt groen
zich in eentonig groene regenbogen.

Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden
dat er een feest broedt verderop, of later.
En heel het veld bloost waar haar voeten gaan,
want twee, drie tinten dragen haar op handen.

En kijk: nu wordt zij zo bevangen
door levensliefde en zo haasje-over,
dat zij haar eigen kindertijd uitbuitelt,
over elk spectrum alle aftastkleur voorbij.

Dan wordt zij vrouw, vruchtbaar onrustig
en in het lichterlaaie van haar plooirok zon
waaiert zij zichzelf zo stralend uit
dat ieder zeggen moet:

Jij zomer, ja, je bent
de mooiste van je zusters.

Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl

Schrijver: Theo van de Wetering, 4 juni 2003

tjootje26gmail.com

Biografie van deze schrijver

seizoenen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.0 met 2 stemmen 475