Netgedichten

netgedicht (nr. 2.679):

Vaders dood

Nu komen met een laken
zusters witte bergen van hem maken
en dalen. Ik hoor het kraken
van hun schoenen.

Nu is hij mooi en licht
en heeft zijn strak gezicht
voor altijd ingedicht
in dit bed.

Dit is het uur waarop de namen
van mijn vader voor mij komen staan
in al hun vreemde stemmen;

dit is het ogenblik waarop mijn moeder
in het dodenhuis me zegt:
maak geen leven nu, jongen.