duizend en twee nachten
duizend en twee nachten
duurt nu haar verdriet
doelloze gedachten
haar sprookje is het niet
duizend en twee woorden
gaven haar geen steun
sombere akkoorden
een bluesachtige deun
duizend en twee dingen
die zij niet meer zag
slechts herinneringen
aan een zwart omrande dag
duizend en twee kussen
heeft hij nog tegoed
terwijl zij ondertussen
niet weet hoe 't verder moet
duizend en twee vragen
tollen in haar hoofd
duizend en twee dagen...
hij had haar toch beloofd
duizend en twee jaren
bij haar te zullen zijn
met haar mee te varen
…mijn God, het doet zo'n pijn
Geplaatst in de categorie: overlijden
Ik verander het een beetje in mijn eigen woorden en dan is het een uitstekend gedicht.
Bedankt dat je me aan het begin hebt geholpen.