Netgedichten

netgedicht (nr. 2.699):

De zee

Ik heb de zee met haar gevechten,
haar brute krachten lang aanschouwd,
hoe zij met nietsontziende golven
de bange kuststrook heeft benauwd.
Ik heb gezien hoe zij vernielde
wat haar geweld dorst te weerstaan
en toch, na eindeloos geworstel,
moest wijken en ten onder gaan.

En dagen later zag ik hoe zij
in rimpelloze tooi verscheen.
Haar woeste drang te overwinnen,
als door onzichtb’re hand verdween.
Waar eerst nog angsten triomfeerden,
was nu slechts een serene zee
en met haar ruisende gezangen
nam zij mij als op vleug’len mee.

Toen dacht ik, zo is nu ons leven.
Er zijn soms dagen vol geweld,
waarin je denkt voorgoed te zinken
en radeloos de uren telt.
Maar wacht dan totdat weer het wonder
van die verstilde zee geschiedt
en je de woorden zult ervaren:
zoals het is, zo blijft het niet!