Netgedichten

netgedicht (nr. 2.704):

zee

toornhoog slaan de golven
wat een immense kracht
mijn hebben spieren getracht
maar het zijn glazen wolven

de tanden schuimen honger bloot
in een wegstervende zon
ik wou dat mijn hand groeien kon
de greep is nog geen zeepstuk groot

de zeilen ach, ze scheuren
het is maar menselijk zaad
zonder regen kan niets gebeuren

toch is er tussen elke nacht
het bloeien van een dag
die mij hoopvol het stuur toelacht